عبا کوتاه بود و قامت بلند! عبا می خواست قامت شهادت
را بپوشاند؛ تا نامحرمان، مسلخ عاشقانه را در حجله عشق نتوانند دید!
عبا کوتاه بود:
ـ مثل باورهای زودگذر پیروزی!
ـ مثل اندیشه کسانی که سنگر را به قصد «غنیمت» رها کردند!
ـ مثل ایمان آن هایی که جان خویش را به جان
«پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم » ترجیح دادند!
عبا، هرچند عبای پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بود، امّا به قامت
شهادت کوتاه بود! به قامت جوانمردی که نه تنها جانش را فدای
ایمانِ به خدا و پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم کرد؛
که قطعه قطعه اعضای بدنش، در حراج عشق، به تاراج رفت!
به تاراج رفت! به تاراج «ناپاکی» که دنیا را به اندازه پوزه اش می دید
و حس انتقام، قلاده اش را به دست های چرکین «اهریمن» سپرده بود.
ـ قامت بلند شهادت را تنها، انوار عشق می تواند بپوشاند، تنها عشق!
در راه عشق اگر از خون «دل» و زخم «جگر» نتوان گذشت؛
عاشقی مفهومی نخواهد داشت!... دامنه شفق آلود «اُحُد» که سرشار
از لحظه های ارغوانی مردان عروج کرده، بود؛
گل زخم های زره پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم را تماشا
می کرد، غافل از رفتار «وحشیانه» و ناجوانمردانه دشمن!
دشمنی که سینه عشق را، سینه شهادت را، سینه مهربان
«حمزه رحمهم الله » را نشانه رفته بود.
«حمزه رحمهم الله » جوانمردی که خون پاک «هاشم»
در رگ داشت و سیرت آسمانی اش تندیسی از مروّت و رشادت از او ساخته بود.
«حمزه رحمهم الله » در نگاه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم
تلفیقی از مهربانی و شجاعت بود:
مهربان ترین، در بین خویشاوندان حضرت رسول6 و شجاع ترین
در دفاع از پیامبر و مقابله با ناراستی های نامردمانِ «قریش»!
حضرت حمزه رحمهم الله :
«شهید سرافرازی که لیاقتِ «سیدالشهدایی» یافت!
شهیدی که در لحظه های غریبانه شهادت جز خدا، مونسی نداشت
و هنگام تعزیت؛ عزاداری، جز «فاطمة الزهراء علیهاالسلام ».
تا جایی که پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم با تأسف تمام فرمودند:
وَ لکِنَّ حَمْزَةَ لا بَواکیَ لَهُ الْیَوْمَ:شهدای اُحد را گریه کنندگانی ست
امّا، برای حمزه، امروز گریه کننده ای نیست!
آن گاه! دل های مؤمن گریستند و بسیار گریستند!
بر شیرمرد بیشه ایمان، که تا آخرین لحظه زندگی اش
از پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم و اعتقاداتش دفاع کرد!
و بهای وفاداری اش را به خوبی پرداخت:
السلام علیکَ یا عَمَّ رَسولِ اللّه صلی الله علیه و آله وسلم ؛
السلام علیک یا خَیرَ الشُّهداء؛
السلام علیک یا اَسَدَ اللّه ِ وَ اَسَدَ رَسُولِهِ؛ اَشْهَدُ اَنَّکَ قَدْ جَاهَدْتَ
فِی اللّه ِ عَزَّ وَ جَلَّ وَجُدْتُ بِنَفْسِکَ وَ نَصَحتَ رَسُولِ اللّه
ِ و کُنْتَ فِیمَا عِنْدَ اللّه ِ سُبْحَانَهُ راغِبا:
سلام بر تو، ای وفادارترین عموی پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ؛ وفادارترین!
سلام بر تو، که بهترین در بین شهداء؛ بهترین!
سلام بر تو که شیر بیشه ایمان، شیر خدا و شیر میدان های نبرد،
در رکاب رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم بودی!
به خدا، که تو در راه دین خداوند (جل جلاله) و پیامبر؛
با بهترین توان جنگیدی و از اعتقادات خود و پیامبر خود دفاع کردی!
دفاعی جانانه تا هنگام شهادت! آن هم شهادتی، شایسته تو!
درود خداوند و پاکانِ عرش کبریایی اش؛ بر روان تو باد،
که تسبیح ذکر حضرت فاطمه از تربت آسمانی تو بود!
درود بر تو که مرثیه «اُحُد» با سوگ تو وصف ناپذیر شده است
و داغ سوگ تو؛ سخت ترین داغ ها در دل پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بود!
پیامبری که وجود پر مهرش را، بی احترامی قریش، نمی آزرد؛
ولی نحوه شهادت تو خشم حضرت را برانگیخت!
دست شفاعتت، ما را در روز جزا، فراموش نکند، ان شاء اللّه .
